Een gevecht tegen oorlogen en vooroordelen

Florence Barbara Seibert was een biochemicus die vooral bekend is door de verbetering en standaardisatie van de tuberculose-test (tbc-test). Haar versie van deze test gebruiken we vandaag de dag nog steeds. Later in haar leven, toen ze zogenaamd met pensioen was, deed ze samen met haar zus Mabel onderzoek naar de mogelijke verbanden tussen bacteriën en verschillende soorten kanker. Ze was een familiemens en had nauwe banden met haar broer en zus, met haar zus Mabel in het bijzonder. Florence ontving voor haar vele inspanningen meerdere prijzen. Haar onderzoeken staakte ze nooit, zelfs niet tijdens de twee wereldoorlogen.

Niet dansen, maar leren

In 1897 werd in Easton, Pennsylvania, de toekomstige biochemicus Florence Barbara Seibert geboren (1897 - 1991). Het veld van de wetenschap bleek voor een vrouw een moeilijke plek. Verder had ze een lichamelijke beperking door het poliovirus (afkorting van Poliomyelitis) dat zij en haar broer op jonge leeftijd hadden opgelopen. Ze was toen pas drie jaar oud. Het poliovirus had tot gevolg dat Florence beenbeugels moest dragen en mank liep, soms met een wandelstok ter steun. Haar kansen waren niet in haar voordeel, maar Florence bloeide op tot een gewaardeerd wetenschapper die vooral bekend werd door de ontwikkeling van een veilige en betrouwbare tuberculosetest en de verbeterding van de injectietechniek. De effecten van het poliovirus op Florence haar lichaam leidden haar in de richting van de wetenschap. Ze kon niet gaan spelen of dansen en daarom begon ze te lezen en concentreerde ze zich op school. Florence slaagde op de middelbare school als beste van haar klas. Daarna won ze een beurs voor het Goucher College, waar ze cum laude afstudeerde met een dubbele studie scheikunde en zoölogie. Vervolgens won ze een beurs voor de universiteit van Yale, waar ze promoveerde in de biochemie.

Omdat ik beperkt was, zette ik vaker door. Ik kon niet naar buiten om te dansen of spelen. - Florence Seibert

Het laboratorium als slagveld

Florence maakte twee wereldoorlogen mee die de loop van haar leven erg hebben beïnvloed. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkte ze in een papierfabriek in New Jersey voor het chemisch laboratorium van de Hammersley. Van 1918 tot 1920 werkte ze samen met Jessie E. Minor, een van haar scheikundeleraren. Samen bestudeerden zij de chemie van cellulose. De twee dames hadden de plaatsen ingenomen van de mannen die hun thuis en banen moesten verlaten om in de oorlog te vechten. Deze baan had een positieve uitkomst voor Florence haar leven en carrière, omdat ze de kans kreeg om te sparen voor haar graduate study. De Tweede Wereldoorlog hield haar echter tegen. Vlak voor de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde zij de, wat later de wereldwijde standaard werd, tuberculosetest die het potentiële dodelijke virus kan opsporen bij baby's, kinderen en volwassenen. Maar de medische wereld aarzelde en het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertraagde de goedkeuring van de test met enkele jaren. De New York Times schreef een artikel over haar onderzoek naar tuberculose tijdens de oorlog en vergeleek deze twee gevechten met elkaar. 

Haar slagveld is het laboratorium. Stil en volhardend. Dr. Florence Seibert heeft een briljante oorlog gevoerd tegen tuberculose. Morgen ontvangt ze de Garvan Medaille. - New York Times

Ook de naoorlogse tijd had effect op Florence, voornamelijk op haar mentaliteit. Ze was gemotiveerder dan ooit om oplossingen te vinden voor de ziektes die zij onderzocht. Dit kwam doordat zij vond dat de nood hiervoor in de oorlog nog hoger lag. 

Vooral in deze tijd van stress en in de naoorlogse periode worden deze problemen vermenigvuldigd en is het belang van het vinden van de oplossing daarvoor nog duidelijker. - Florence Seibert

Vechten tegen vooroordelen

Voordat ze een carrière in de biochemie begon, wilde Florence medicijnen studeren. Ze gaf deze droom op nadat het haar werd afgeraden. Ze kreeg te horen dat ze het moeilijk zou krijgen vanwege haar lichamelijke beperking. Iemand die met een beperking ging studeren, werd over het algemeen gezien als bijzonder. De vader van Florence, George P. Seibert, was bezorgd over hoe goed Florence tussen de andere studenten op de campus zou passen en of ze zich gemakkelijk zou kunnen rond bewegen met haar lichamelijke beperkingen. George volgde Florence naar de campus, maar vertrok al na een week toen hij zag dat ze het makkelijk zonder hem kon stellen. Wel volgde ze het advies op om geen medicijnen te studeren. Terwijl ze enkel aan haar lichamelijke beperkingen werd herinnerd als ze in de spiegel keek.

Dat is de enige keer dat ik het me herinner. Zelfs als veertiger schrik ik nog steeds als ik voor de spiegel sta en mezelf zie aankomen. - Florence Seibert

Florence was heel open over haar beperking. Familie en vrienden, leraren en collega's, en de later ook de media, waren allemaal op de hoogte van haar fysieke beperking. Ook omdat ze haar leven enigszins moest aanpassen om met haar manke been om te kunnen gaan. Omdat ze graag rond reisde en met haar auto reed, moest Florence haar auto laten aanpassen aan haar lichamelijke beperkingen. Haar auto werd zo ontworpen dat Florence met haar sterkere been kon rijden. Daarnaast werd er ruimte gecreëerd voor een hond om haar tijdens haar ritten gezelschap te houden. Ze kocht de auto met eerder gewonnen prijzengeld. Anders reserveerde Florence haar prijzengeld voor het vervolgen van haar onderzoeken. 

Er zijn geen overgebleven beelden van Florence waarop ze haar beenbeugels draagt, waarop ze met een stok of krukken loopt of in een rolstoel zit. Het is niet zeker of hier bewust voor gekozen is. Maar met de kennis van dit onderzoek naar Florence, is het zeer waarschijnlijk dat ze dit niet met opzet heeft gedaan. Ze was een trotse vrouw, die zich in de eerste plaats richtte op haar werk en zich niet echt bekommerde om of tegengehouden voelde door haar eigen lichaam. Ze werd enkel aan haar lichamelijke beperkingen herinnerd als ze in de spiegel keek. Wel moest ze soms zitten en van een zittende Florence zijn meerdere foto's.

Haar geslacht bleek een groter obstakel. Dit was ook een van de redenen waarom vrienden en professoren Florence wilden weerhouden om arts te worden. Zelf was Florence bang dat haar bevindingen als arts verworpen zouden kunnen worden vanwege haar geslacht. Zo voelde ze zich vooral toen ze in 1952 voor de Wereldgezondheidsorganisatie pleitte voor haar tbc-test. 

Ze dachten dat als ze daar geen grote man hadden die voor de test pleitte, ze deze methode konden doordrukken. - Florence Seibert

Maar ze geloofde in haar eigen kansen om een bijdrage te leveren aan de wereld. Hierin slaagde ze. Florence kreeg erkenning voor haar werk en ook voor het feit dat ze een vrouw was in de wetenschappen. Op 9 september 1942 ontving zij de Garvan Gold Medal, een speciale prijs die vrouwen in de chemie eert, van de American Chemical Society. Twee jaar later, op 46 jarige leeftijd, kreeg Florence de eerste Achievement Award van de American Association of Women. De medaille werd uitgereikt door First Lady Eleanor D. Roosevelt, wiens echtgenoot Franklin D. Roosevelt ook te maken heeft gehad met de gevolgen van polio. De First Lady heeft de medaille aan Florence uitgereikt vanwege haar positie, maar heeft waarschijnlijk een diepere band met Florence gevoeld dan met een van de andere kandidaten, omdat Florence met dezelfde lichamelijke beperkingen te kampen had als Eleanors echtgenoot. In 1990 was Florence nog in leven om te zien hoe ze werd opgenomen in zowel de Florida Women's Hall of Fame als de National Women's Hall of Fame. 

Twee handen op één buik

Iemand aan wie Florence veel te danken heeft is haar zus Mabel, die bijna 65 jaar lang als haar secretaresse en onderzoeksassistente werkte. De twee vrouwen woonden samen, trouwden niet en kregen geen kinderen. Ze hebben  hun leven gewijd aan de wetenschap en verhuisden naar waar hun werk nodig was. Dit bracht hen naar Chicago, Pennsylvania, Zweden en Florida. Het langst woonden ze samen in het huis dat door hun broer Russell was ontworpen. Het is niet zeker of het ontwerp was gemaakt om de fysieke behoeften van Florence te ondersteunen. Mabel assisteerde Florence met haar werk, maar er kan tevens aangenomen worden dat Mabel daarnaast ook enige medische hulp en hulp in het huis aanbood. De twee zussen hadden een zeer hechte relatie en samenwerking in het laboratorium. 

Florence studeerde veel en was altijd wel bezig met een onderzoek. Hierbij liet zij zich nooit tegenhouden door haar beperking die zij door het opgaan in de kennis en feiten vaak zelfs vergat. Dit komt mede doordat zij al vroeg haar belangrijkste levensles leerde.  

Ik leerde ... dat ik geen invalide was maar op mijn eigen benen kon staan en een kans had om een bijdrage te leveren aan de wereld. - Florence Seibert

 

Geschreven door: Indy Boer & Daphne Luijters